فــــردوســی و کــوچ و بــلــــوچ:

  1- سپاهی زگردان کوچ و بلوچ               سگالیده جنگ ماننـــد قـــــــوچ
       که کس در جهان پشت ایشان ندید              برهنه یک انگشت ایشان ندید
     درفشی برآورده پیکر پلنگ                     همی از درفشش بیازید جنگ

    2- گزین کرد از نامداران سوار                دلیران جنگی ده و دوهـــــــزار
     هم از پهلو و پارس و کوچ و بلوچ             زگیلان جنگی و دشت سروچ
     سپرور پیاده ده و دو هزار                      گزین کرد شاه از در کارزار

     3- همی رفت و آگاهی آمد به شاه              که گشت بلوچی از جهانی تباه
     ز بس کشتن و غارت و تاختن                 زمی را به آب اندر انداخــــتــــن
    به گیلان تباهی فزونست از این                ز نفرین پراکنده گشــــت آفــرین
    دل شاه نوشین روان شد غمی                 برآمیخت اندوه با خـــــــرمــــــی
   به ایرانیان گفت الانان دهند                    شد از بیم شمشیر ما چو پرند
  پسنده نباشین با شهر خویش                  همی شیر جوییم پیچان ز میش
بدو گفت گوینده کای شهریار                      به پالیز نیست به رنج خار

 همان مرز تا بود با رنج بود                 زبــهر پـــراکــنــده گـنــج بــــود
  زکار بلوچ ارجمند اردشیر                   بکـــــوشـــیــد با کاردانان پـــیـر
   نبد سودمندی ز افسون و رنگ               نه از بند و رنج و نه پیکار جنگ
     اگر چند بود از سخن ناگزیر                 بپوشید بر خویشتن اردشـــــــیــــــر
  ز گفتار دهقان بر آشفت شــــاه                 بســـــوی بلوچ اندر آمـــد زراه
چــو آمد به نزدیک آن برز کوه               بگردید گــــرد اندرش با گروه
 بر آنگونه گرد اندر آمد سپاه                 که بــستــنـد از انــبــوه برباد راه
 همه دامن کوه تا روی شخ                   ســـیــه بود برســـان مور و ملخ
   منادیگری گرد لشکر بگشت                   خروشی برآمد زکوه و زدشت
   که از کوچــــیان هر که یابید خرد                 و گر تیــغ داران مردان مــرد
  و گـــر انجمن باشـــد از اندکی                   نباید که رهایی یـــابد یـــکـــــی
  چــــــو آگـــاه شد لشکر از خشم شاه               ســــوار و پیاده بـبـسـتـنــد راه
         از ایـــشــان فـــراوان و انـدک نماند               زن و مرد و جنگی و کودک نماند
    ســراســر به شـمـشـیـر بـگـذاشــتـنـد                  سـتـم کـردن کوچ بر داشتند 
  نبـود ایـمـن از رنج ایشــان جـهان               بـلـوچـــی نمانـد آشـکـار و نـهـان 

  4- سپاهی بیامد زهر کشوری               زگیـــــــــلان و از دیلمان لشـــکری
   زکوه بـــــلــــوچ و ز دشت سروچ                 گر ازان برفتند گـــردان کوچ
  همه پاک با هدیه و با نثار                    به پــیـش ســرا پــرده شـهــریـــار
      بدان شـــــاد شد شــهــریار بزرگ               که از میش شد کوتاه چنگ گرگ
          جــهــان تا جهان بود کوچــی نبود               مگــر شهر از ایشان پر از داغ و دود
                         

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: